Boek naar keuze - Duin

Hoe zou de wereld eruitzien in het jaar 10191?

Wel, ik hoop niet zoals in ‘Duin’.

Als keuzeboek koos ik voor het boek ‘Duin’ van Frank Herbert. Ik lees graag Fantasy- en Sciencefictionboeken en na eens gekeken te hebben op het internet naar de beste boeken in dit genre kwam ik bij dit boek terecht. Na de korte inhoud te lezen op het internet was ik helemaal overtuigd om dit boek te lezen. Vele recensies waren zeer lovend en sommige omschreven het zelfs als het beste Sciencefictionboek ooit. Een andere reden dat ik dit boek wou lezen is omdat er binnenkort een verfilming van het boek komt. De film heeft een geweldige regisseur, namelijk Dennis Villeneuve, en een prachtige cast.

Ik had dus zeer hoge verwachtingen bij het boek door de mooie recensies die geschreven werden en doordat het boek verfilmd werd.

Het boek gaat over Paul Atreides die de erfgenaam is van het Huis Atreides. Hij staat op het punt om met zijn familie de planeet Caladan te verlaten voor Arrakis, een woestijnplaneet die ook bekend staat als Duin. De nieuwe planeet is rijk aan melange, dat meestal ‘the spice’ genoemd wordt. De unieke drug met levensverlengende, geestverruimende en soms dodelijke krachten wordt beschouwd als het meest waardevolle goed in het hele universum.

Kort na aankomst op de planeet wordt de vader van Paul Atreides vermoord en wordt Paul gedwongen om de planeet voor zijn geslacht te heroveren.

Het boek is al geschreven in 1965 en dat merk je ook wel in dit boek. Bij sommige woorden is de schrijfwijze verouderd, maar over het algemeen viel dit heel goed mee en had ik hier ook weinig last van.

Met de dikte van het boek had ik wel wat meer problemen. Bij een boek dat ik kies, kijk ik nooit naar het aantal pagina’s, maar wel of het verhaal mij zou boeien. Duin telt 550 pagina’s en hoewel dit voor mij zeker geen onoverkomelijke job is, had ik er toch problemen mee.

Het verhaal faalde om mij echt volledig mee te slepen. Dit had zeker een aantal redenen. Zo gaat het boek veel over politiek en intriges en hoewel dit mij wel zou kunnen interesseren, was het hier toch een beetje teveel van het goede. Doordat het boek zoveel over politiek en intriges gaat, is er ook weinig actie te beleven. Als er dan actie te beleven valt, wordt dit ook maar heel bondig uitgeschreven. In de laatste 100 pagina’s schiet de auteur dan toch eens wakker. Het leek wel of hij in de 100 laatste pagina’s besefte dat zijn boek maar weinig actie bevat en daarop besloot om toch nog maar wat actie in zijn boek te smijten. De laatste 100 pagina’s gingen wel vlot vooruit, maar over het algemeen vond ik het verhaal te langdradig.

Duin kon mij zeker wel bekoren op een aantal andere gebieden. Frank Herbert neemt de tijd om alles rustig te beschrijven. In het eerste deel van het boek wordt namelijk het hele politieke systeem beschreven dat in het fictieve universum geldt.. De auteur heeft bijna een poëtische schrijfstijl. Zo zijn alle gesprekken magnifiek uitgewerkt en de omgeving subliem beschreven.

Ik ben over mijn eigen culturele ontwikkeling te weten gekomen dat er wat meer actie in een boek mag zitten. Het kan dat dit te maken heeft met de ouderdom van het boek, maar ik ben ervan overtuigd dat ik nog wel eens een boek van deze ouderdom zal lezen. De vervolgdelen van de boekenserie ga ik wel niet lezen. Daarvoor kon het verhaal mij toch te weinig boeien en de tijd hiervoor ontbreekt ook. De verfilming van Duin ga ik nog wel zeker bekijken, omdat ik wil weten hoe de regisseur de wereld van Duin ziet.